धुर की बाणीएं ! दिलां दीए राणीए नीं !
तेरे मूंह लगाम ना रहन देना ।
जिन्नी बानी है किरत दे फलसफ़े दी,
नाले उहनूं बेनाम ना रहन देना ।
इक्को बाप ते इक्को दे पुत्त सारे,
हे रविदास मैं फिर दुहरा रेहां हां ।
'बेगमपुरे' बारे तेरे गीत सारे,
इस रचना दे विच समा रेहा हां ।
इह नहीं दरबार देहुर्यां दा,
किरती-भगत दा जिथे सनमान नहीयों ।
किरती-कामे नूं नीच चंडाल दस्से,
गुरू ग्रंथ कोयी वेद- पुरान नहीयों ।
किरती ब्राहमन दी जुत्ती नूं गंढ के तूं,
पुन्न लै ल्या गंगा दे नहाउन वरगा ।
बे-दोशी हरजोटी छडाउन ख़ातर,
जेरा कर ल्या मरन मराउन वरगा ।
तेरी रम्बी ने भरमा दे भेद पाड़े,
तेरी सूयी ने लोकां दे फट्ट सीते ।
तेरे टांकड़े ने लायआ अजब टांका,
अड्डे राठां दे चौड़-चुपट्ट कीते ।
किरती इक्क जमात है जात नहीओं,
जाती भेद है हेज जन्नूनियां दा ।
कुन्ना विच घुचल्ल के साफ़ कीता,
काला चित्त तूं मज्हबी कानून्नियां दा ।
तेरे गीतां 'चों सम्यां ने सेध लै के,
समां सोचना किरत अज़ादियां दा ।
कदे होएगा हिन्द दी हिक्क उत्ते,
बेगमपुरा इक्क पिंड आबादियां दा ।